bericht in een fles

Imre Kertész, Hongaar, schrijver, vertaler, essayist, nobelprijswinnaar, en overlevende van Auschwitz, laat in 1990 het volgende optekenen ivm Adorno’s beroemde uitspraak dat er na Auschwitz geen gedicht meer geschreven kan worden: ‘Ik zou dit, net zo ruim opgevat, als volgt willen aanpassen: na Auschwitz kan men allen nog over Auschwitz een gedicht schrijven.’ (De verbannen taal, p. 46)

Ruim opgevat betekent dit onder andere dat in poëzie het monsterlijke van de taal uit zijn hol gelokt moet worden.

01/10

Las gisteren in De Standaard een analyse van Bart Brinckman over de opmars van het VB en de onmacht van links ertegenover. Hij vermeldt een pas verschenen boek: ‘Goesting in democratie’, van Carl Devos en Dries Verlet, waarin ze analyseren waarom mensen op het VB stemmen. De gedachtegang die Brinckman eruit haalt komt geheel overeen met de analyse van Hannah Arendt van het totalitarisme: ‘De erosie van sociaaleconomische faciliteiten, van vertrouwde samenlevingsverbanden, van traditionele waarden en normen, en het verslappen van een voorspelbaar geordende maatschappij doen mensen snakken naar een illusoire maar herkenbare rode draad in de vorm van een homogene natie met duidelijke regels. Onzekerheid en angst – inclusief het controleverlies over het eigen leven – voeren de boventoon en kennen rang noch stand.’

Je zou er nachtmerries van krijgen. Hieronder mijn bijdrage aan 01/10 berichten aan de bevolking, in de vorm van net dat: een nachtmerrie.


Ongeautoriseerde tekstvorming (050361)
Bewijslast bijgev.

dooltaal

tonaal vergane woorden
zetten schamper
dompers op het gehoor

weer woonbaar woordweefsel
is vergeefs ontstaan
ook noodtaal
laat nodeloos begaan